Funkcje zdefiniowane przez użytkownika w języku Python | Przegląd

W tym samouczku omówimy, jak używać funkcji zdefiniowanych przez użytkownika w Pythonie i jak je tworzyć. Funkcje zdefiniowane przez użytkownika mogą pomóc w podziale dużych programów na małe części, aby ułatwić ich debugowanie, konserwację i zrozumienie.

Funkcje zdefiniowane przez użytkownika są również świetne do przechowywania powtarzających się kodów w programie. Możemy wykonać ten kod, wywołując funkcję w razie potrzeby. 

Zacznijmy odkrywać, budować i ćwiczyć tworzenie funkcji zdefiniowanych przez użytkownika, tworząc nowy notatnik. Aby to zrobić, kliknij menu Plik , a następnie najedź kursorem na Nowy notatnik i wybierz Python 3 .

Po utworzeniu nowego notatnika zaczniemy od kilkukrotnego naciśnięcia ESC + B , aby dodać wiele komórek kodu . 

Dodajmy ciąg dokumentu , aby dać krótką notatkę o tym, co robimy. Aby to zrobić, ważne jest, aby na początku użyć znaku „ # ”. Następnie wpisz notatkę zaraz po znaku „ # ”. 

Spis treści

• Struktura funkcji zdefiniowanych przez użytkownika w Pythonie
• Dodawanie argumentów w funkcjach zdefiniowanych przez użytkownika w języku Python
• Modyfikowanie funkcji w Pythonie
• Instrukcje warunkowe w Pythonie
• Wywoływanie funkcji w zmiennych
• Wniosek

Struktura funkcji zdefiniowanych przez użytkownika w Pythonie

Aby tworzyć funkcje zdefiniowane przez użytkownika w Pythonie, powinniśmy podążać za jego domyślną strukturą. Najpierw musimy dodać def , aby zdefiniować funkcję. Następnie dodamy nazwę funkcji. Na koniec dodaj otwierające i zamykające nawiasy, aby zamknąć funkcję.

Zwróć uwagę, że możemy również dodawać argumenty w nawiasach, ale na razie zostawimy je puste. Po zamknięciu funkcji możemy dodać dwukropek na końcu.

Ma to na celu upewnienie się, że instrukcje, które zamierzamy zadeklarować, zostaną dodane do tworzonej funkcji.

Po utworzeniu funkcji dodajmy instrukcję, która zostanie wykonana później, gdy wywołamy tę funkcję. W tym przykładzie wypiszmy słowo „ cześć ”.

Po dodaniu instrukcji kliknij Enter , aby przejść do następnej linii. Zauważysz, że linia kodu jest nadal wcięta po naciśnięciu Enter. Oznacza to, że nadal jesteśmy wewnątrz funkcji. Aby wyjść z funkcji, wystarczy raz nacisnąć Backspace .

Następnie możemy teraz wykonać tę funkcję, wywołując ją przy użyciu nazwy funkcji . Zanim to zrobimy, dodajmy kolejny ciąg dokumentu .

Wywołajmy funkcję , wpisując jej nazwę i dodając otwierające i zamykające nawiasy. Następnie kliknij Shift + Enter .

W rezultacie zobaczymy, że ta funkcja wyświetla tekst „ cześć ”.

Następnie dodamy kolejną instrukcję, która wyświetli „ Bob ”.

Następnie naciśnij Shift + Enter jeszcze raz, aby ponownie uruchomić kod.

W ten sposób tworzymy i wywołujemy funkcje w Pythonie .

Dodawanie argumentów w funkcjach zdefiniowanych przez użytkownika w języku Python

Spróbujmy teraz dodać argumenty do naszej funkcji. Dodajmy ciąg dokumentu, tak jak w poniższym przykładzie.

Następnie zdefiniujmy naszą nową funkcję z argumentem .

Na razie dodamy tylko 1 argument za pomocą zmiennej „ x ”. W tym przykładzie „ x ” będzie powitaniem, które ma być wyświetlane, gdy funkcja jest wywoływana lub wykonywana. Dodajmy instrukcję, która wyświetli dodany przez nas argument .

Następnie wywołamy naszą funkcję „ pozdrowienia ” i wyślemy wartość do argumentu „ x ” . Następnie zobaczysz wydrukowany tekst „ Hello Bob ”.

Modyfikowanie funkcji w Pythonie

Zmodyfikujmy tę funkcję. Skopiujemy ostatnią utworzoną przez nas funkcję i wkleimy ją do następnej komórki kodu .

Zamiast używać funkcji print() użyjemy funkcji return() , która pozwoli ci zwrócić wartość, którą ustawiliśmy w wywołaniu funkcji . 

Ponadto użycie instrukcji return() umożliwia wielokrotne zwracanie wartości.

Kolejną zaletą funkcji return() jest to, że możesz zwracać tyle wartości, ile chcesz. Na przykład zwróćmy „ Hello Bob ” 2000 razy.

Przejdźmy do innego przykładu. Tym razem utworzymy formułę. W poprzednim przykładzie użyliśmy tylko jednego argumentu, ale w tym przykładzie użyjemy teraz dwóch.

W tym przykładzie nazwaliśmy naszą funkcję „ formuła1 ” z argumentami „ x ” i „ y ”. Ustawiliśmy również formułę w naszej instrukcji return , a następnie podaliśmy wartości dla „ x ” i „ y ” w wywołaniu funkcji. Podsumowując ten wzór, 2*2+1+1 równa się 6 .

W ten sposób tworzymy i używamy argumentów w Pythonie .

Pamiętaj, że argumenty to wartości wysyłane do funkcji w momencie jej wywołania.

Instrukcje warunkowe w Pythonie

Używamy instrukcji warunkowych w Pythonie , aby uruchomić program na podstawie określonego warunku. Python analizuje, czy te instrukcje warunkowe spełniają określone warunki, czy nie. Następnie wyniki mogą być przetwarzane jako prawda lub fałsz .

Zacznijmy tworzyć naszą funkcję warunkową od utworzenia zmiennych .

Po utworzeniu tych zmiennych naciśnij Shift + Enter , aby je załadować. Następnie zaczniemy definiować naszą funkcję i nazwiemy ją „ jest_zatwierdzona ” z argumentami w postaci nazwiska , wynagrodzenia , boku i wydatków . 

Wewnątrz funkcji chcemy uzyskać sumę_roczną , która jest równa „ wynagrodzenie*12+strona*12-wydatki*12 ”.

Następnie zwrócimy nazwę i yearly_total . _

Wywołując funkcję, przekażemy wartości ze zmiennych, które stworzyliśmy wcześniej. W tym przypadku jest to nazwa1 , pensja1 , strona1 i wydatki1 . Powinniśmy otrzymać wynik podobny do poniższego przykładu.

Jak widać w naszym wyniku, mamy Johna wraz z jego sumą_roczną wynoszącą 32400 . 

Następnie dodajmy nasze instrukcje warunkowe. Tym razem usuniemy „ nazwa zwracana, suma_roczna ”, ponieważ nie użyjemy jej w tym przykładzie.

Ta instrukcja warunkowa oznacza po prostu, że jeśli wartość yearly_total osoby jest większa niż 30000 , wyświetli się nazwa wraz z komunikatem „ , jesteś zatwierdzony. ”

Z drugiej strony instrukcja else wyświetli instrukcję return() zawierającą nazwę i komunikat „ , nie jesteś zatwierdzony. ” jeśli wartość yearly_total jest mniejsza niż 30000 .

Jeśli spróbujemy wywołać tę funkcję za pomocą naszych instrukcji warunkowych, taki będzie wynik. 

Patrząc na wynik, Jan zostaje zatwierdzony, ponieważ ma ponad 30000 w swoim yearly_total .

Wywoływanie funkcji w zmiennych

Następnie spróbujmy umieścić naszą instrukcję do wywołania funkcji w zmiennych. Robimy to, aby zapisać dane wyjściowe dla każdej utworzonej przez nas osoby.

Następnie wróćmy do utworzonych przez nas zmiennych i zaktualizujmy zmienną używaną dla Jill i John .

Po zaktualizowaniu zmiennych należy ponownie uruchomić program, aby zapisać zmiany. 

Wyświetlmy wyniki za pomocą instrukcji print() i zmiennych wynikowych .

Po wyświetleniu wyników możemy zobaczyć, że wszyscy są zatwierdzeni, ponieważ Bob , Jill i John mają ponad 30000 w ich yearly_total . Zmieńmy więc nasz próg z 30000 na 35000 i ponownie uruchommy program.

Jeśli nadal pamiętasz, John ma tylko około 32000 w swoim yearly_total . Ale zmieniliśmy próg na 35000 . W rezultacie John nie jest teraz zatwierdzony.

Tworzenie skryptów w języku Python w raportach danych usługi LuckyTemplates
Intellisense w języku Python i autouzupełnianie Instalacja
przy użyciu języka Python w usłudze LuckyTemplates | Zestaw danych i funkcja łańcuchowa

Wniosek

Podsumowując, nauczyliśmy się prawidłowej składni funkcji zdefiniowanych przez użytkownika w Pythonie, a także tego, jak ważne jest posiadanie ciągu dokumentu na początku nowej funkcji, którą zamierzamy utworzyć.

Omówiliśmy również argumenty przydatne w różnych sytuacjach. W tym blogu użyliśmy go do wyświetlenia pozdrowień i stworzenia formuły. Należy pamiętać, że argumenty to wartości przesyłane do funkcji w momencie jej wywołania.

Ponadto dowiedzieliśmy się o instrukcjach warunkowych używanych w funkcjach zdefiniowanych przez użytkownika, a mianowicie o warunkach „ if ” i „ else ”. Możesz ich użyć do zadeklarowania warunków w funkcji i decydowania, czy powinna ona wykonywać określone instrukcje, czy nie.

Wszystkiego najlepszego,

gaelim